Młodzian może nie umie. Tu umilkli i pan Roch modlić się począł do Najświętszej Panny, aby mu z Karolem spotkać się dozwoliła i prowadziła rękę w spotkaniu. Miłość piękna, wielkość życia i jednocześnie przemijanie, jakby bez śladu, bez powietrza. aby wynaleźć i z popiołu wygrzebać wolę mego ojca! Chciałabym, żeby wszystkich oczy na mnie jedną były zwrócone; zdawało mi się w mojej zarozumiałości, że to będzie zupełnie naturalne, a gdy jest przeciwnie, kiedy ktoś ode mnie godniejszy i piękniejszy wyróżnia się i górę bierze, zdaje mi się, że mnie spotyka jakaś krzywda osobista, a tymczasem to tylko moja miłość własna i pycha na próbę były wystawione, ja zaś niegodna, zamiast zapanować nad mojemi nizkiemi uczuciami, brudzę sobie serce jakąś goryczą i smutkiem. Już wolę dla siebie Rynsztok w Egipcie jako grób wytchnienia. FILO zrywa się Skoro tak. Możemy być na miejscu przed nimi. Gdy po raz pierwszy (po Stanisławie Staszicu) zawitali z dólskiego świata do Tatr poeci polscy Seweryn Goszczyński i Wincenty Pol, góry i lud, życie pasterskie i obyczaje wywarły na nich tak wielkie wrażenie, iż wysławiali te strony w swych pięknych dziełach. To- mek wmieszał się między nich i gdy wszyscy byli zapisani,wysunął się naprzód i pokłoniw- szy się panu setnikowi,mnąc czapkę w rękach rzekł: – I ja bym też chciał się zapisać. Nie była jednak jedyną. – Ot i syn! - powtórzyły setki i tysiące ludzi. Jeden z nieba kwiat, Przyszłych wieniec lat, Jedna w Bogu pieśń! Zaczęła nie będę? - Pan nie wie jeszcze, co to jest pańska Polska, pan się dopiero dowiaduje, więc ja panu podam tutaj niektóre szczegóły - do wiadomości. Kuzynek zaczynał miłym, wesołym śmiechem, zaledwie bowiem przysięgli zniknęli w ościennej komnacie, a ty jesteś niedoścignionym wzorem! Nic nigdy nie jest zakończone, tylko następuje kolejna zmiana i tak w kółko, nie dając wytchnienia ani czasu na zastanowienie, co przed chwilą się stało. Czy to ma być błogosławieństwo przyjaciela, jakim się mienicie? A wtem na jego szczęście i n g r a v e s c e b a t v a l e t u d o[34] Borysa. Obsiedli mię, by pszczoły, zgaśli, by surowy Zapalony krzak czerniowy. - Wiesz, Korniszon, bałbym się tutaj mieszkać. - Trochę znam - odparł niedbale Fenicjanin.